(και 11 ακόμη)
Shawn Lee's Ping Pong Orchestra – World Of Funk (Ubiquity)
Ο κόσμος της funk και η funk του κόσμου. Ένας από τους δύο ή τρεις ή έχω χάσει τον λογαριασμό δίσκους που κυκλοφόρησε ο αστείρευτα ταλαντούχος Shawn Lee μέσα στην χρονιά. Συλλέγοντας ήχους και φωνές από σχεδόν παντού, ο Shawn Lee δημιουργεί ένα μουσικό αμάλγαμα, που παρόλη την πολυφωνία και πολυγλωσσία του, παραμένει μοναδικό. Μπαλάντες τραγουδισμένες στα κινέζικα δίπλα σε ethio grooves, δίπλα σε ανατολίτικα ψυχεδελοειδή διαμαντάκια, δίπλα σε βραζιλιάνικες ρίμες, πάντα funk, μίλια μακρυά από κιτς world/fusion δήθεν πειράματα. Ένας πλανήτης που χορεύει ιδρωμένος, εγκλωβισμένος σε έναν δίσκο.
Blue Daisy – The Sunday Gift (Black Acre)
Όλοι οι νέοι παραγωγοί που εμφανίζονται με ένα EP εδώ, με ένα single εκεί, δοκιμάζονται ουσιαστικά όταν κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο. Είναι μεγάλο κατόρθωμα η παραγωγή ενός δίσκου που θα έχει την απαραίτητη αφηγηματική ώστε να θεωρηθεί μία ολότητα και να κρατήσει τον ακροατή καθηλωμένο, σαν μία καλή ταινία., οδηγώντας τον κάπου, προσφέροντας ένα ταξίδι σε ένα προσωπικό εναλλακτικό σύμπαν.
Το σύμπαν του Blue Daisy, είναι θεοσκότεινο, γεμάτο απόηχους από τα βιομηχανικά θηρία των παρυφών των πόλεων. Ο θόρυβος συναντά τον λυρισμό και κάπου ανάμεσα στις στρώσεις feedback, reverb και echo, ξεπροβάλουν strings, κιθάρες και φωνητικά, άλλοτε σχεδόν αγγελικά άλλοτε θυμωμένα, με ακατέργαστα beats να τα κρατάνε όλα μαζί ενωμένα, αλλά δίνοντας την εντύπωση ότι οποιαδήποτε στιγμή οι συρραφές μπορεί να σπάσουν και το όλο πράγμα μπορεί να καταρρεύσει..
David Lynch – Crazy Clown Time (Sunday Best Recordings)
Θα μπορούσα να φτάσω στην ακρότητα και να πω ότι οτιδήποτε φέρει το όνομα David Lynch είναι εξ' ορισμού αριστούργημα. Δεν υπάρχει ταινία του που να με έχει αφήσει ασυγκίνητο. Παρ' όλη την παραφροσύνη, το ακαταλαβίστικο, πάντα καταφέρνει να με απορροφήσει πλήρως, να με βυθίσει στον παράλογο, ασυνάρτητο και ονειρικό του κόσμο. Στη τελική δεν χρειάζεται να καταλάβεις. Αρκεί να αφεθείς και όλα θα πάνε καλά..ή και όχι.
Μεγάλο ρόλο στην κατάσταση εμβύθισης που δημιουργεί ο David Lynch με τις ταινίες του παίζει ο ήχος. Χωρίς τον ήχο και τη μουσική οι ταινίες του Lynch δεν θα ήταν οι ταινίες του Lynch. Τι γίνεται όμως όταν μένει μόνο η μουσική και η εικόνα λείπει? Τι γίνεται όταν η ιδιοφυΐα αφήνει την κάμερα και πιάνει το μικρόφωνο?
Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν αλλάζει τίποτα. Το ίδιο αβέβαιο σύμπαν σε άλλη μορφή. Οι στίχοι δεν βγάζουν νόημα, είναι σαν να ακούς τον νάνο του Twin Peaks να τραγουδάει,ή τον άνθρωπο ελέφαντα, είτε το πράγμα από το Eraserhead, είτε τον μπαμπούλα του Μullholand Drive,η μουσική είναι κυρίως αργόσυρτα διεστραμμένα blues και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για το ίδιο κακό όνειρο σε άλλη μορφή.
Όσο τα σύνορα της ταμπέλας ξεπερνιούνται, τόσο πιο ενδιαφέρον γίνονται τα πράγματα. Ο Μartyn είναι είναι ένας παραγωγός άρρηκτα συνδεδεμένος με την bass σκηνή της Αγγλίας, ο οποίος μένει στο Βερολίνο και κυκλοφόρησε το τελευταίο του δίσκο στην Brainfeeder του Los Angeles και του Flying Lotus. Άντε βγάλε άκρη. Η techno είναι σίγουρα εκεί, αλλά επίσης εκεί είναι πιο σπασμένα beats και οι rave υποσυχνότητες, αλλά αυτό δεν είναι ένα album λίγο απ΄όλα. Είναι η πιο ώριμη δουλειά ενός ικανότατου παραγωγού που ξεχειλίζει ηλεκτρισμό και ενέργεια.
Κuedo – Severant (Planet Mu)
Πρώτο ολοκληρώμενο album του ½ των Vex'd αρκετά μακριά από τα κλειστοφοβικά βιομηχανικά οράματα του dubstep(?) ντουέτου. Το Severant μοιάζει με εναλλακτικό soundtrack του Blade Runner, έχει αυτή την νέον μωβ χροιά που συναντήσαμε παλιότερα σε παραγωγές του Joker και άλλων. Αρκετά ήπιοι ρυθμοί, βάση στη μελωδία, με synth βγαλμένα από τα 80's του αύριο. Τα εμφολευμένα συναισθήματα δεν είναι ακριβώς καινούρια. Γνώριμοι πλέον ήχοι και επιρροές συνδυάζονται με έμπνευση και πρωτοτυπία δημιουργώντας έναν δίσκο εξαιρετικής ροής και ηλεκτρονικής ευφορίας. Ίσως το πιο εντυπωσιακό είναι το πόσο διαφορετικό ακούγεται από το συγγενές σχήμα Vex'd.
Machinedrum – Room(s) (Planet Mu)
Την διείσδυση ή την επέλαση των footwork γνωρισμάτων στην στραμμένη στο μπάσο σύγχρονη χορευτική μουσική την είχαμε προβλέψει ήδη από το 2010. Μέσα σε έναν χρόνο και λιγότερο ίσως το πάντρεμα UK Bass και Chicago Footwork κατέφερε να ωριμάσει, με το Room(s) του Αμερικανού Machinedrum να αποτελεί ένα από τα καλύτερα παραδείγματα.
Εξαιρετικό drum programming, το οποίο δικαιολογεί και το όνομα του παραγωγού, σπασμένα και επαναλαμβανόμενα vocal samples και θεόρατες μπασογραμμές τα συστατικά στοιχεία ενός δίσκου από τον οποίο δύσκολο να ξεχωρίσεις κομμάτια. Σίγουρα το Room(s) δεν είναι άλμπουμ για όλες τις ώρες και όλα τα ηχοσυστήματα. Υπό τις κατάλληλες συνθήκες όμως απορροφά τον ακροατή σε ένα ρυθμικά καλειδοσκοπικό σύμπαν όπου η αίσθηση του χρόνου και της διάρκειας χάνεται, οι επαναλαμβανόμενες λέξεις ξαφνικά αποκτούν νόημα και γίνονται στίχοι ενώ οι ατμοσφαιρικοί ήχοι και θόρυβοι που επιπλέουν πάνω από όλα, δίνουν την αίσθηση ότι ο δίσκος αναπνέει..
Ένα ζωντανό άλμπουμ που μας δίνει μία πιο mental προσέγγιση στο too physical footwork.
Modeselektor – Monkeytown (Monkeytown Records)
Η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να βρεις κάτι να πεις για έναν από τους πιο εμπνευσμένους παραγωγούς της δεκαετίας. Είτε πρόκειται για την διεστραμμένη r&b των Jahcoozi, είτε για τον ηλεκτρικά φορτισμένο ρομαντισμό των Μοderat, είτε για remixes, είτε για τις κυκλοφορίες του label 50weapons, o Μodeselektor καταφέρνει να ελίσσεται περίτεχνα από ύφος και ύφος και παράλληλα να διατηρεί το προσωπικό του στίγμα.
Αυτό ακριβώς κάνει και στο προσωπικό φετινό άλμπουμ. Συλλέγοντας επιρροές και συμμετοχές από όλο τον σύγχρονο ηλεκτρονικό φάσμα δημιουργεί κομμάτια πολλά από τα οποία αποτελούν side projects από μόνα τους και στέκονται το καθένα αξιοπρεπέστατα σε διαφορετικά dancefloors το καθένα.
Σίγουρα η πιο διασκεδαστική όψη του Γερμανικού ιμπεριαλισμού.
Κάτι τέτοιο κάνει και με τον φετινό του δίσκο, ο οποίος πέρασε -τουλάχιστον στη χώρα μας – σχετικά απαρατήρητος, εφόσον κυκλοφόρησε την “νεκρή” περίοδο του καλοκαιριού -ισχύει ότι η ψυχρή χειρουργική ηχητική παλέτα του Surgeon δεν κολλάει πολύ με το βραστό ελληνικό καλοκαίρι. Εγώ άκουσα τον δίσκο μερικούς μήνες μετά την κυκλοφορία του, στην ετήσια πλέον εξόρμηση στις κυκλοφορίες του είδους. Μία εξόρμηση κυρίως διερευνητική, εφόσον δεν μπορώ να πω ότι έχω ιδιαίτερη σχέση και γνώσεις για την techno.
Ένα από τα όμορφα αυτού του δίσκου είναι ότι δεν χρειάζεται να ξέρεις από techno για να τον εκτιμήσεις. Όπως μας προδιαθέτει και ο τίτλος του, το breaking the frame, ξεφεύγει από τα στερεότυπα πλαίσια του τι είναι techno. Ξεκινώντας και τελειώνοντας με δύο άρρυθμα και abstract κομμάτια, στο ενδιάμεσο του περιέχει οκτώ άκρως εγκεφαλικές συνθέσεις, κάθε μία από τις οποίες περιέχει το δικό της μικροσύμπαν βιομηχανικών ήχων, ανακλάσεων, κυμάτων υπό - συχνότητας και ρυθμικών μοτίβων. Όλα χειρουργικά τοποθετημένα σε στρώματα, δημιουργώντας μία άκρως ενδιαφέρουσα στερεοφωνική εικόνα. Όσο πιο προσεκτικά ακούς, τόσα περισσότερα ανακαλύπτεις να συμβαίνουν. Τίποτα δεν μένει στατικό για πολύ, υπάρχει μία συνεχής κίνηση ήχων από το προσκήνιο στο παρασκήνιο και από εκεί ,μέσω υπέρογκων echo, στο άπειρο...
Μου είναι δύσκολο να φανταστώ πως κομμάτια αυτού του δίσκου θα λειτουργούσαν στο εγχώριο dancefloor και είμαι περίεργος τι εντύπωση θα άφηνε στους αρκετούς δηλωμένους οπαδούς του ήχου και της σκηνής στη χώρα μας. Εγώ από techno δεν ξέρω, αλλά τον συγκεκριμένο δίσκο θα τον ακούσω πολλές φορές ακόμη
Daughters of the Sun – Ghost with Chains (Not Not Fun)
To 2011 ήταν η χρονιά που έστρεψα την προσοχή μου ξανά σε rock ιδιώματα, μετά από αρκετό καιρό απάρνησης. Ο λόγος της απάρνησης ήταν κάποια στιγμή ένιωσα ότι η rock πέθανε, οτι δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει πει, πειραματισμός που να μην έχει γίνει, συνδυασμός που δεν έχει δοκιμαστεί. Προφανώς και έσφαλα. Ο λόγος δε που ξανά έτεινα τα αυτιά μου προς τις κιθάρες ήταν μία πρόκληση – πρόσκληση να αναλάβω δύο βραδιές τον μήνα ως DJ στο Pierrot Le Fou ένα μπαρ που έχει πουλήσει την ψυχή του στο “rock 'n roll”...
Τι απέγινε λοιπόν η rock? Ενώ στο mainstream επαναλαμβάνονται τα ίδια και τα ίδια, με μπάντες – κακέκτυπα φαντασμάτων του παρελθόντος, ή τους backstreet boys με κιθάρες, ή άπειρους white stripes, με ανούσιο στίχο και εξίσου ανούσιο “τηλεοπτικό” ήχο, στο παρασκήνιο ανθίζει μία πολύ μεγάλη σκηνή που δύσκολα παίρνει ταμπέλα. Κοινός παράγοντας ίσως ενός σωρού συγκροτημάτων που προσπαθούν να βγάλουν τον δικό τους ήχο αναμιγνύοντας όλα όσα άκουγαν πιτσιρικάδες -από τους Doors στους Bauhaus και ακόμη παραπέρα – είναι οι χαρακτηριστικές lo-fi παραγωγές. Συχνά όλη αυτή η σκηνή που ακούγεται λες και έχει γράψει σε τετρακάναλο σε μία σήραγγα του μετρό, παίρνει τον τίτλο “νέο – ψυχεδέλεια” (αν και για μένα στη σκηνή εντάσσονται και μπάντες λιγότερο ψυχεδελικές και περισσότερο garage, ή rock 'n roll, ή doo woop, ή οτιδήποτε, με κοινό παρανομαστή την απάρνηση του full κομπρεσαρισμένου ήχου που καθιέρωσαν οι... Metallica.
Ένα από τα νεότερα μέλη, λοιπόν της σκηνής αυτής, είναι και οι Daughters of the Sun, oι οποίοι κυκλοφόρησαν τον πρώτου τους δίσκο σε 500 ή και λιγότερα αντίτυπα λαχταριστού βινυλίου και ευτυχώς για εμάς κάποιοι το ρίπαραν στο internet και το ακούσαμε και οι υπόλοιποι. Το Ghost with Chains είναι σίγουρα lo-fi και σίγουρα ένας (νέο) ψυχεδελικός δίσκος. Τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου είναι αυτά με την μεγαλύτερη διάρκεια, ενώ το όλο αποτέλεσμα είναι ένα νωχελικό τζαμάρισμα με ενίοτε πιο έντονες κιθαριές, μεθυσμένα φωνητικά, synth drones και πρωτόγονο drumming.
Δεν επέλεξα το Ghost with Chains ως τον καλύτερο δίσκο του είδους, μιας και το 2011 κυκλοφόρησαν πολλά παρόμοια ωραία, αλλά περισσότερο ως ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα μίας αναδυόμενης σκηνής και έναν δίσκο που έλιωσα για δύο εβδομάδες σε μία παραλία στα Κύθηρα.
VA Sofrito – Tropical Discotheque (Strut)
Sofrito είναι το όνομα μιας ομάδας DJs και παραγωγών που διοργανώνουν τροπικά party στο Λονδίνο και αλλού. Μετά από μερικά tropical δωδεκάιντσα, κυκλοφορούν στο καταχείμωνο του 2011 (Γενάρης) μία συλλογή στη εξαιρετική Strut με κομμάτια από Λατινική Αμερική, Καραϊβική και Αφρική που μυρίζει μεσημεριανή μπύρα και βρεγμένη άμμο. Ήχος αρκετά ακατέργαστος, παραγωγές βρώμικες, τσαλαπατημένες από τον χρόνο, ένα edit και μία συνεισφορά του απανταχού πλέον Κολομβιανού Quantic. Μία πολύχρωμη συλλογή ασταμάτητου groove από την αρχή ως το τέλος, ικανή να διώξει την απανταχού μιζέρια τουλάχιστον κατά την διάρκεια της. Δώρο ένα νοητικό ταξίδι σε τροπικό προορισμό της επιλογής σας.
Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα να διαλέξω μόνο έντεκα άλμπουμ για παρουσίαση. Θα μπορούσα άνετα να γράψω για τα διπλάσια, αλλά ο διαδικτυακός χώρος και χρόνος απαιτεί συμπιέσεις. Επιγραμματικά λοιπόν, άλλα 11 άλμπουμ για το 2011, πάλι χωρίς σειρά προτίμησης.
2562 – Fever (When In Doupt) ,
Sepalcure – S/t (Hotflush Recordings),
VA Bambara Mystic Soul (Analog Africa),
Peaking Lights – 936 (Not Not Fun),
Vladislav Delay Quartet – S/t (Honest Jons),
Emptyset – Demiurge (Subtext)
Andy Stott – We Stay Together (Modern Love)
The Greg Foat Group – Dark Is The Sun (Jazzman)
Roly Porter – Aftertime (Subtext),
Spyweirdos – Feeling of Movement (Creative Space)
Buddy Sativa – Deus Ex Machina (Favorite Recordings)
Λείπει το άλμπουμ του Tom Waits, από τις λίστες. Χαρακτηρίζεται σαν ένα από τα καλύτερα της καριέρας του, αλλά δεν το έχω ακούσει ακόμη.
Καλή Χρονιά and keep paranoise-ing!
No comments:
Post a Comment