Synch 2009

Έκτη συνεχής χρονιά για το Synch Festival και η αποστολή του συνεχίζεται... (Ακομπλεξ)άριστος μουσικός συγχρονισμός συναισθημάτων κ συναισθηματικός συγχρονισμός μουσικών... Το φετινό roster, πιστό στις αρχές της πρωτοπορίας και του αυθεντικού εναλλακτισμού, περιλάμβανε (κλασικά) πολλούς μουσικούς κ πολλές μουσικές. Μπάντες (κυρίως απο Aγγλία) με έμφαση στο indie-hype και παραγωγούς κυρίαρχα προσανατολισμένους σε tech και house άξονες...

Παρασκευή απόγευμα, κατεβαίνοντας (τελευταία στιγμή) προς Αθήνα διάβαζα σε συνέντευξη του Δημήτρη Παπαϊωάννου(καλλιτεχνικού διευθυντή του φεστιβάλ) στα νεα, την πρόταση του προς τους επικείμενους παρεβρισκόμενους στην Τεχνόπολη τα δύο αυτά βράδια: « Να φορέσετε όλοι αθλητικά παπούτσια για να τρέχετε ευκολότερα από stage σε stage»... μιας και δύο ανοιχτά καθώς και τρία κλειστά stages ήταν έτοιμα να μας γεμίσουν ήχους και διλήμματα. Έτσι και έγω,επιρεπέστατος και στα δύο, περιφερόμουν άλλοτε στοχεύμενα και άλλοτε παντελώς άσκοπα στους χώρους του φεστιβάλ. Φυσικά είδα πόλλα και έχασα περισσότερα (με μαθηματική αναλογία 1 / 2.5 )

Day 1

Άφιξη στην Τεχνόπολη στις 10μισή. Στο open air 1 παίζουν οι Florence And The Machine. Το νέο indie-pop κρα της Μ. Βρετανίας. Η Florance ντυμένη-καλυμμένη με μαύρο φόρεμα-πέπλο, σαν μία άλλη Madona στο frozen, να ουρλιάζει επιδεικνύοντας τη λυρικότητα και τις φωνιτικές της ικανότητες, και θυμίζοντας πότε τη brοdy dalle των distillers και πότε τη Μήδεια. 2-3 κομμάτια και μετάβαση στο οpen air 2 και τους Fujiya & Miyagi. Ψιθυριστά φωνητικά εναρμονισμένα με post-punk riffs μας μυούν σε new wave ατμόσφαιρα. Ψυχεδελικά synth εναλλάσονται με μπιτάτες 80s λούπες. Μονότονες μπασογραμμές και ρυθμικές μπότες σε κρατούν σε συνεχή κίνηση. Έξυπνη σύμπτηξη γνωστών ιδιωμάτων που δημιουργούν ένα ιδιόμορφο-προσωπικό στυλ καταλήγοντας σε ενα σχεδόν εξαγνιστικό, krautrock ξέσπασμα. Δυναμική και γεμάτη εμφάνιση που σε συνδυασμό με τα domino pixel made videos κατάφερε τουλάχιστον να σε κρατήσει, αν όχι να σε εκπλήξει.

Η ώρα εχει πάει 11και20. Το στήσιμο στο μεγάλο stage εχει τελειώσει και οι Tortoise βγαίνουν στη σκηνή. Εξαρχής όταν έμαθα πως θα είναι headliners της πρώτης μέρας παραξενεύτηκα. Όχι επειδή δεν τους εκτιμώ μουσικά αλλά γιατί πιστεύω πως ενα τόσο ολοκληρωμένο line-up πρέπει να οδηγείται από μία πιο διαδραστική και, σίγουρα, πιο μαζικά ξεσηκωτική μπάντα. Το συγκρότημα από το Chicago έκανε από (και κυρίως) την πρώτη στιγμή αισθητή την παρουσία του. Υψηλή τεχνική κατάρτηση από όλα τα μέλη με αποκορύφωμα τον drummer που, ως frontman, επικέντρωνε αυτιά και μάτια πάνω του. Τα κομμάτια που ακούστηκαν δεν είχαν μεγάλες διαφοροποιήσεις. Jazz, hip-hop και latin ενορχηστρώσεις σε post rock δομές. Ψιλογνωστή η συνταγή... Πάραυτα αύτο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν η άρτια ανάπτυξη τους. Jazzy σολαρίσματα και ρυθμικά τύμπανα (ντυμένα με μπάσα, synth κ ξυλόφωνο) κατέληγαν σε μεταλλικά κιθαριστικά ξεσπάσματα και όλα αυτά υπό την αύρα σπάνιας avant-gard ελευθεριάς. Όμορφη ατμόσφαιρα, αν και πιστεύω (χωρίς να κατηγορώ) πως πολλοί πνίγηκαν στη φαινομενική της μονοτονία και τράπηκαν σε τακτική φυγή, αναζητώντας ηχητικό καταφύγιο στους Friendly Fires. Όσοι μείναμε επιβραβευθήκαμε με ενα πραγματικά jammato κλείσιμο. Δύο (σχεδόν τρεις) drummer επι σκηνής να αποθεώνουν και να αποθεώνονται ορίζοντας το τέλειο finale (τόσο για τους ίδιους τους tortoise όσο κ για τα ανοιχτά stages).

Το επόνο μισάωρο ήταν κοινό για τους περισσότερους. Αναμονή στην ουρά για φαγητό και ποτό. Μεγάλη αναμονή. Και αναλγητικό άραγμα για ανασύνταξη δυνάμεων.

Η ώρα είναι σχεδόν μία, και στο κλειστό αμφιθέατρο παίζει ο Evripides και οι τραγωδίες του. Εκεί, βρίσκεται ήδη αρκετός κόσμος για να ακούσει και να δει τον επιμελώς ντροπαλό, ρομαντικό και ''τόσο αθώο'' έβρι. Ανάλαφρη μουσική, ανάλαφροι στοίχοι. Καλοκαιρινά πάρτυ και χάρτινοι έρωτες. 50s, 60s και 80s αισθητική. Αποχορούμε με ενα πονηρό χαμόγελο και κατευθυνόμαστε στο D10 (homegrove) και τους 3 Chairs. Πλούσιο set. Detroit ρυθμοί με μπουκομένα τυμπανα, soul και funk λούπες, soulful house και πάλι Detroit.

Βγαίνουμε έξω για λίγο καθαρό αέρα. Τα πόδια μας ειναι πιο βαριά από ποτέ. Η κούραση εξαντλητική. Παίρνουμε δύναμη για το τελευταίο tour. Experimental ήχοι στο αμφιθέατρο, από τις πειθαρχημένες μηχανές των ηλικιωμένων Cluster. Στο D7 βρίσκεται ο Joe Goddard των hot chip. Ολος ο χόρος έχει μετατραπεί σε ενα ατελείωτο dancefloor. Εύκολα πράγματα για ένα dj της κλάσης και της πείρας του. Δύσκολα για 'μας που καταβεβλημένοι απο την ένταση μιας τοσο γεμάτης μέρας παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού.

DAY 2

Δεύτερη μέρα του synch και οι υποκειμενικές μου προσδοκίες αυξημένες. Προσδοκίες για super live και έντονα vibes.

Άφιξη στις 9μισή. Ο κόσμος αισθητά περισσότερος της πρώτης μέρας. Στο κεντρικό stage βρίσκονται οι Matthew Herbert Big Band. Αργώ να ασχοληθώ τόσο που όταν το αποφασίζω είναι αργά. Το live τους έχει τελειώσει. Το μόνο που μου μένει είναι η μουσική αναρχία και οι ακατέργαστοι-ασύμετροι ήχοι που κατάφεραν να τρυπώσουν στα αυτιά μου. Αργότερα θα μάθω πως έκλεισαν το live φορόντας κουκούλες (χωρίς καμία σχισμή) ως ένδειξη διαμαρτυρίας προς τις φυλακές του Γκουαντάναμο.

Ο κόσμος, τώρα, συρρέει προς τα ταμία. Λεφτά - κουπόνια - μπύρες. Συναυλιακή παραγωγική διαδικασία. Έπονται οι Mulatu Astatke με τους Heliocentrics στο open air 1 και οι The Teenagers στο 2, που αρχίζουν σχεδόν την ίδια ώρα. Όπως ήταν αναμενόμενο τη μερίδα του λέοντος (συμπεριλαμβανομένου και εμού) κέρδισαν οι πρώτοι. Σύμπτηξη αιθιοπικής και jazz μουσικής (παράδοσης). Τουλάχιστον κάτι τέτοιο φαντάζομαι. Τους Ηeliocentrics (της Now Again) δεν τους κατάλαβα καθόλου. Μετά από 2-3 κομμάτια (μέτριου ήχου) αναχωρούμε για το διπλανό stage. Εκεί μόλις έχουν βγει οι Teenagers. Γάλλοι στην καταγωγή, δεν περνούν τόσο απαρατήρητοι οσο φανταζόμουν. Γκαζάτα αλλά μελοδικά riffs. Γρήγορα garage τύμπανα και απαγγελτικά φωνητικά. Ο τραγουδιστής, σαν νέος αθυρόστομος david byrne, ξεσήκωσε εύκολα το κοινό. Όχι τόσο με τις φωνητικές του ικανότητες, αλλά με την άμεση επικοινωνία που είχε μαζί του. Το live ολοκληρώνεται με 15 κοπέλες να χορευύουν εξτασιασμένες υπό τον σταθερότατο ρυθμό της μπότας.

Γρήγορη αλλαγή οργάνων στη σκηνή και προσανατολισμού για εμάς. Ο κόσμος έχει σχεδον διπλασιασθεί και είναι έτοιμος να δεχθεί τον electro-pop ερωτισμό των Junior Boys. Το ντουέτο από τον Καναδα εμφανίζεται ως τρίο (με την προσθήκη live drummer). Synth και drum machine ολοκληρώνουν τη σύνθεση. Ο τραγουδιστής τους (κρατώντας κάποιες επιφυλάξεις πως είναι ο αυθεντικός) θύμιζε καλιφορνέζο bully. Αν θυμάμαι καλά ακούσαμε 5 κομμάτια τους. Ολα ακριβέστατες μεταφορές των studio tracks με έντονο dance spirit.

Επιστρέφουμε στην κεντρική αρένα. Δεν θέλουμε να χάσουμε ούτε στιγμή της τρέλας που λέγεται Squarepusher. Το live του μου ειναι ένα μεγάλο ερωτηματικό. Ανεβαίνει στη σκηνή κατά τις 12παρά15. Ολομόναχος. Με ενα μπάσο στο χέρι και ενα pc. Δίπλα του στημένο ένα set drums. Ακούγονται οι πρώτες μπασογραμμές. Τα εφέ με τα οποία είναι ντυμένες πολλά και δυναμικά. Σιγά σιγά κάποια bleeps κάνουν την εμφάνιση τους. Ανεβαίνει και ο ντράμερ στη σκηνή. Παίζουν ένα surf-pop κομματάκι. Μου θυμιίζει νομίζω blur. Και κάπου εκεί ξεκινάει η έκρηξη της διαστροφής του. Η παραμόρφωση εξαγριώνει το μπάσο. Τα τύμπανα αρχίζουν διπλοπεταλιές και ο ήχος που βγαίνει μόνο thrash θυμίζει. Τα bass riffs αλλάζουν σχεδόν ανα μέτρο. Το ίδιο και τα τύμπανα. Κανείς δεν ξέρει τι έπεται. Η thrash μετατρέπεται σε drone και απο εκει σχεδόν μηχανικά σε tech step. Τα bleeps υπερφορτώνουν την ατμόσφαιρα. Η tech-step γίνεται drill n bass (φυσικά) και απο εκεί πάλι thrash και πάλι tech-step και πάλι drill n bass. Όλα live. Δεν μπορούσα καν να φανταστώ τέτοιους ήχους απο μπάσο. O τύπος ειναι διεστραμμένος και ο drummer του ακραίος. Και μόνο που μπόρεσε να ακολουθήσει αυτο τον ορυμαγδό ήχων και ταχυτήτων αρκεί. Ο τύπος ειναι διεστραμμένος. Το τέλος του live ακολούθησε σιγή. Λίγα χειροκροτήματα. Πολύ λίγα. Θες η κούραση όσων ακολουθούσαν (νοητικά) εξτασιασμένοι? Θες η αποστροφή των μη μυημένων-ενδιαφερόμενων?

Μία η ώρα και περιφερόμαστε αναζητόντας ενα ήρεμο πεζούλι. Δυστυχώς, πραγματικά δυστιχώς, η ελκτική του δύναμη ήταν τόσο έντονη που μας έκανε να ξεχάσουμε τον Bug στο D10. Την ώρα που μπαίνουμε ανεβαίνει στη σκηνή ο Hudson Mohawke. Γέννημα θρέμα της Γλασκώβης εκπροσωπεί άξια την σκηνή της πόλης και το label του. Hip-hop, 2step, dnb και dubstep ρυθμοί στον άξονα του set του, αναμιγμένοι με soul φωνητικά και 8bit bleeps και πλαισιωμένοι απο βαριά-παραμορφωμένα μπάσα και strings. Στο D7 παίζουν οι Shit Robot (σε κλασικά electro-dfa μονοπάτια) και ακολουθούν οι Aeroplane. Ο Alex Tsiridis πίσω στο D10 κλείνει με μπουκωμένα μπασάτη (σχεδόν hard)tech και πορτογαλλικά φωνιτικά live. Τη βραδιά μας αποτελειώνει ο Mathew Johnson με house, dnb και dark breaks. 5μισή η ώρα. Η πόλη ακόμα λυκνίζεται ιδρωμένη και εμείς αναζητούμε ασφαλές φαγητό...