Inner Voyage | 2010 in music

Πέρα από ενδιαφέρουσες, οι λίστες με τα αγαπημένα της χρονιάς από margasv και plughead ήταν και στην ώρα τους, πριν την πρωτοχρονιά. Εγώ την είχα πέσει μέσα στα δάση και ένα μήνα μετά την εκπομπή με τα αγαπημένα, έρχεται και το ποστ. Προφανώς σαν τη μύγα μές στο γάλα, πιο κιθαριστικά και πιτσφορκικά, πιο πολύ primavera παρά sonar, ΟΚ σταματάω και αρχίζω.

Το γεγονός που επηρρέασε την λίστα μου για φέτος, είναι ότι συνειδητοποίησα πως οι μεγάλες συγκινήσεις έρχονται από μεγάλες εκπλήξεις. Κοινώς φρέσκες μπάντες, νέα ονόματα. Όχι ότι οι παλιοί μας χάλασαν. Είναι ότι από τους παλιούς (σε πολλά εισαγωγικά παλιοί, καλύτερα καθιερωμένοι) περιμένουμε πολλά. Μετά από δύο φανταστικά άλμπουμ, οι Arcade Fire έπρεπε να κυκλοφορήσουν το Revolver ή το Ok Computer για να πιάσουν κορυφή. Το ότι δεν συνέβη αυτό, δεν ακυρώνει την αξία του Suburbs. Τα καλύτερα από την -κυριολεκτικά- οικογένεια των Καναδών έρχονται. Οι Holy Fuck έδειξαν χαρακτήρα και πάτησαν στο LP για να φτιάξουν κάτι καινούριο για να διευρυνθεί το fan base τους, το κατάφεραν μάλλον εύκολα και συνεχίζουν ακάθεκτοι. Οι Crippled Black Phoenix απέδειξαν αυτό που συνειδητοποιήσαμε από το "200 tons of bad luck", ότι δεν είναι μια μπάντα side project πλέον, αλλά ένα συγκρότημα (και μάλιστα δραστήριο όσο λίγα) με χαρακτήριστικό μάλιστα ήχο. Ο Sufjan Stevens ξαναέγραψε επιτέλους κανονικά κομμάτια, μας έδωσε ερμηνείες που θα θυμόμαστε και συνδύασε όμορφα τις πειραματικές διαθέσεις του με τις κορυφαίες μελωδίες που κατεβάζει το κεφάλι του. Ρισπέκτ.

Από την άλλη, o κορυφαίος παραγωγός του πλανήτη (για να πούμε και καμιά μεγάλη κουβέντα) Danger Mouse συνεργάστηκε με τον James Mercer (τραγουδιστής των Shins) και κυκλοφόρησαν ένα σούπερ δισκάκι με ένα κάρο εν δυνάμει χιτάκια ισορροπώντας στην τραμπάλα εναλλακτικό-συμβατικό μετά την συνεργασία με τον -μετέπειτα αυτόχειρα- Sparklehorse (aka Mark Linkous - RIP).

Αφήνοντας τους λεγόμενους μεγάλους, το ξεκίνημα της δεκαετίας του '10 μας έδωσε φρεσκαδούρες και χαμόγελα. Οι Beach House κατάφεραν να τσακώνεται το μισό πριμαβέρα για την ποιότητα της συναυλίας τους, το άλμπουμ τους ήταν σκέτο όνειρο (κυριολεκτικά ταξιδιάρικο), ο Jonsi άφησε λίγο την εσωστρέφεια των Sigur Ros, παραμέρισε τις ντροπές του και κυκλοφόρησε άλμπουμ με μεγαλύτερο κομμάτι στα 5:20, και πιο συμβατικές φόρμες τύπου κουπλέ-ρεφραίν και τα ρέστα, ο Jose Gonzalez τρέχει πλέον τρία πρότζεκτ ταυτόχρονα και φέτος αποφάσισε να γλυκάνει τα αυτιά μας με όχημα τους Junip, ενώ η Casey Dienel, που πλέον δισκογραφεί με το όνομα White Hinterland, κυκλοφόρησε το απίθανο Kairos χωρίς όμως να της δώσουν την απαραίτητη προσοχή. Triphopίζουσα ατμόσφαιρα, φωνητικά για να χτυπάς το κεφάλι σου όπου βρεις και δώστε της λίγη προσοχή: το αξίζει.

Αξίζει την προσοχή και η Zola Jesus, που με το Stridulum II έβαλε τους κριτικούς να τσακώνονται για το αν ξεπατικώνει την Siouxsie και λοιπές αηδίες. Ένα από τα άλμπουμ που θα βάλω τον Δεκέμβρη του 2012, μήπως και κατασταφεί ο κόσμος. Τέλος -πριν την κορυφή για την Inner Voyage- οι Radio Dept. αύξησαν κι άλλο τις δισκάρες που έρχονται πλέον κατά κύματα από την Σουηδία και είναι προφανές ότι δεν είσαι γραφικός αν πεις: Sweden is the new Canada. Φανταστικός ήχος, θόρυβος μπροστά και πίσω από την παραγωγή και ωριμότητα σε φωνητικά και ενορχήστρωση. Άλμπουμ που μπορεί να πιάσει ένα τεράστιο -για τα δεδομένα του- ηλικιακό φάσμα. Σεβασμός.

Στα κορυφαία της χρονιάς -τρίτο από την κορυφή- δεν βρίσκεται ένα άλμπουμ αλλά μια μπάντα που κυκλοφόρησε ένα μόλις ep μέσα στο 2010. Οι Esben & the Witch πήραν το όνομα τους από ένα παραμύθι αλλά η μουσική τους είναι για μεγάλα παιδιά. Δεν θα φοβηθούν να ανεβάσουν την ένταση, θα βάλουν το πόδι στο γκάζι αλλά θα το κάνουν με μέτρο και χωρίς εφηβικά καυλοξεσπάσματα. Ωραίες φάτσες, ωραίες μουσικές και το Violet Cries, τίτλος του άλμπουμ, διέρρευσε ήδη, έναν μήνα πριν την επίσημη κυκλοφορία. Μεγάλο ρισπέκτ στον Anestits που τους ανακάλυψε και με έκανε χαρούμενο. Το κομμάτι που ακολουθεί έχει ένα από τα καλύτερα κλιπάκια της χρονιάς.

Όπως χαρούμενο με έκανε το άλμπουμ του Gonjasufi, το οποίο ως γνήσιο παιδί της κιθάρας (sic) άργησα να το εκτιμήσω, είναι όμως άλμπουμ που ξεπερνάει τα όρια των best of, καθώς ο καΐλας (που είναι και δάσκαλος γιόγκα...) εννοεί κάθε δέκατο του δευτερολέπτου από την μουσική του! Ξεπερνάει κάθε ταμπού και κάθε υπόννοια δηθενισμού και ανακατεύει ένα τόσο μεγάλο φάσμα ήχων με τόσο μεγάλη επιτυχία που αφομοιώνει μέχρι και την τελευταία επιρροή του. Αποτέλεσμα; Δεν χρειάζεσαι πάνω από πέντε δευτερόλεπτα για να αναγνωρίσεις κομμάτι του. Πόσοι urban παραγωγοί το κατάφεραν αυτό τα τελευταία χρόνια; Χα, σε αυτό είμαι σίγουρος πως οι λοιποί παραγωγοί του Paranoise θα απαντήσουν καλύτερα από εμένα.

Κλείνοντας το μίνι παραλήρημα, στην κορυφή βρίσκεται ένας Έλληνας: The Boy (όπως Mary and the Boy) ή αλλιώς Αλέξανδρος Βούλγαρης. Ο τύπος είχε κυκλοφορήσε με την Mary ένα αμφιλεγόμενο και προκλητικό για την υπερσυντηρητική κοινωνία μας άλμπουμ, έγιναν το (και καλά) κρυμμένο μυστικό της Αθήνας για μια περίοδο, ήρθε το Please make me dance που απέσπασε φοβερές κριτικές αλλά εμένα δεν με άγγιξε ιδιαίτερα και μετά: ΜΠΑΜ. Νομίζω ότι τα λόγια είναι λίγα, σκεφτείτε τι είπα πιο πάνω για άλμπουμ που μου άρεσαν λιγότερο από αυτό. Ελληνικοί στίχοι, επιθετικοί αλλά και αυτοσαρκαστικοί, δεν χάνει την όρεξη για κράξιμο συντηρώντας την διάθεση για σαρκασμό, τα κομμάτια εξελίσσονται κατά τη διάρκεια τους, χτίζονται και γκρεμίζονται και ξαναχτίζονται και πραγματικά: τηρουμένων των αναλογιών, αυτό το άλμπουμ σε μια περίοδο όπως τα 90's (ελλειπής ενημέρωση, ευκολότερη δημιουργία μύθων) θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία! Είναι κρίμα να μην φτάσει ποτέ στα αυτιά σου αυτό το άλμπουμ. Συν τοις άλλοις, έχει μέσα κι ένα από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς, το "Είμαι αυτός" για το οποίο έχω παραληρήσει αρκετά στο παρελθόν. Ρισπέτο στον The Boy που χωρίς διάθεση ελιτισμού κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ που προσωπικά με καθήλώσε.

Καλή χρονιά σε όλους, Πέμπτη 13/1 η πρώτη Inner Voyage του 2011, κλασσικά 4-6 μεσημέρι, καλά μυαλά να ΄χουμε και πολλά χαμόγελα. cheers paranoisers!

πι.ες: ΕΔΩ είναι τα κομμάτια που παίχτηκαν στην σχετική εκπομπή, 2 Δεκέμβρη 2010. Μεσα έβαλα και πρόχειρο εξώφυλλο για αυτοσχέδιο αλμπουμάκι. Enjoy :-)