Hooligans

Κακό πράμα το οπαδιλίκι. Σιχαμερό - και λίγα λέω. Μου τη δίνει ο τρόπος που ψυχαναγκάζει και υποχρεώνει τον οπαδό να υπερασπιστεί πράγματα που είναι αντικειμενικά μαλακίες. Μου τη δίνει ο παοκτσής που στηρίζει τον πάπαρο, ανεξέλεγκτο και ψυχολογικά ασταθή Γκαρσία, όταν αυτός μοιράζει μπουνίδια όπου βρει. Ωραία φάση βέβαια ο σαρκασμός και το χιουμορ: "Άντε μωρή Ρόκυ Γκαρσία, σπάστους τα μούτρα". Ναι, με τα τραγελαφικά σκηνικά θα κάνουμε και πλάκα, μιας και υπάρχει το άλλο άκρο, του οποίου το όνομα είναι ακόμα πιο σιχαμερό: Σοβαροφάνεια. Στην πολιτική ειδικά, το οπαδιλίκι έχει ξεπεράσει τα όρια της βλακείας. Τρόπος του λέγειν φυσικά, μιας και η βλακεία δεν έχει όρια. Μάλιστα έχει καθιερωθεί ακόμα κι εδώ η λέξη "οπαδός". Jesus fucking Christ dudes! Αποστασιοποιηθείτε, προσπαθήστε να αντικειμενικολογήσετε, γίνετε το ίδιο αυστηροί με όλους. Και το ίδιο αστείοι επίσης. Που κολλάει τώρα το παραλήρημα περι ποδοσφαιροπολιτικολογικής οπαδού; Με τη μουσική φυσικά. Η οποία μουσική τρίβει την ανετίλα της στη μούρη όλων. Οι οποίοι όλοι χρειάζονται λίγο χαλάρωμα και αρκετό καθαρό μυαλό.

Στο βλογκ της Inner Voyage είχα κάνει κάποιες σκέψεις περί ταμπέλων στη μουσική και αναφέρθηκα στον πρώην παγκόσμιο πόλεμο ηλεκτρονικάριων και κιθαριστικών. Ε λοιπόν, όλο αυτό το σκηνικό μόνο τα μέσα και τις εταιρείες ευνόησε. Όπως και πολλά βλογ, ιστοσελίδες, τηλεοπτικές εκπομπές κλπ, έτσι και η μουσική βιομηχανία επιχείρησε τότε να δημιουργήσει τεχνητές κόντρες για να κρατήσει το πεθαμένο ενδιαφέρον του κόσμου στο πρόσωπο της. Ο εύκολος τρόπος για να προσελκύσεις την προσοχή του κόσμου-πελάτη, όταν είσαι τραγικός σε κάθε θεμιτο μέσο (ποιότητα υπηρεσιών, καλές ιδέες, πρωτότυπα θέματα) είναι να προχωρήσεις σε αθέμιτα μέσα: προκαλείς. Προκαλείς έντονα, δημιουργείς αψιμαχίες και διαφωνίες και αφήνεις τα αντίπαλα στρατόπεδα να σου δώσουν δημοσιότητα. Πέρασαν όμως αυτές οι εποχές και συνειδητοποιήσαμε -με την καθοριστική συμβολή του ίντερνετ- ότι οι εταιρείες που βγάζουν λεφτά από τη μουσική (είτε αυτές λέγονται δισκογραφικές, είτε εκδοτικοί οίκοι, είτε Bono :P) ήταν, είναι και θα είναι ξεπερασμένες. Ντεμοντέ. Κλάιν σε φάση.

Αυτός ίσως είναι και ο κύριος λόγος εξ' αιτίας του οποίου όλα γίνονται τόσο αθόρυβα. Το hype από δουλειά την βιομηχανίας μετατράπηκε σε δουλειά του ακροατή. Word of mouth (ή καλύτερα word of wall στην facebook-ική εποχή) και φυσικά βλογ και εκλεκτά site. Αυτό μας έχει κάνει χαλαρούς, ήρεμους, διαλλακτικούς. Ανταλλαγές ήχων και οριζόντων. Βέβαια στην Ελλάδα έχουμε ένα θέμα με το ραδιόφωνο, το οποίο είναι ακόμα σε ελεεινά επίπεδα απ' όλες τις απόψεις: παραγωγοί, μουσικές, σκλαβιά της λίστας, σκλαβιά συμβάσεων. Μην είμαστε γκρινιάρηδες όμως. Το ιντερνετικό ραδιόφωνο, όπως και ο Paranoise καλή ώρα, αναπτύσσεται σταθερά και ποιοτικά, ερασιτεχνικά από τη μία, με πλήρεις ελευθερίες ήχων και λέξεων από την άλλη! Οι μουσικόφιλοι παγκοσμίως έχουν αράξει και καίνε τα μυαλά τους με μουσικές κάθε είδους, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ καθιερώθηκε η καλή ποιότητα των mp3 (=320kbps) και εξαπλώνεται τo lossless format του flac. Εννοείται πως είναι ελάχιστοι αυτοί που αγοράζουν δίσκους, ποιος έχει τη δυνατότητα να δίνει 20 ευρώ για κάθε καινούριο άλμπουμ; Μόνο κάλυψη κενών της δισκοθήκης μας, με αγορές παλιών άλμπουμ σε προσφορά.

Αυτό βέβαια θα αλλάξει σύντομα, τα ηλεκτρονικά δισκοπωλεία υπάρχουν εδώ και χρόνια. Θα βοηθήσουν και οι κρατικές νομοθεσίες που θα βάλουν τους παρόχους να κάνουν τους μπάτσους πάνω από το κεφάλι μας, και με μαθηματική ακρίβεια σε κάποια χρόνια η πειρατεία θα γίνει αυτό που προοριζόταν εξαρχής. Παράνομη, με αυστηρες κυρώσεις και όχι με τόσο μεγάλη απήχηση στην κοινωνία. Οι περισσότεροι θα πληρώνουν τα Χ ευρώ τον μήνα για απεριόριστο κατέβασμα και θα υπάρχουν οι λίγοι που θα ριψοκινδυνεύουν το ίντερνετ τους κατεβάζοντας από rapidshare, hotfile και κωδικοποιημένα τόρρεντς. Αλλά υπάρχει πιο ανοργασμικό θέμα συζήτησης; Εδώ μιλάμε για μουσική ρε. Τα λέμε.