Τρίτη 26 Μαρτίου. Κατά τις 22:00 κατηφορίζω προς Λαδάδικα για το live των Psychic Ills με άνοιγμα από This is Nowhere. Σπάνια έχω την ευκαιρία να ακούσω στην πόλη μία μπάντα που μ’ αρέσει στα ντουζένια της και στα μεστά της. Ο ήχος του (τότε) ντουέτου από την Νέα Υόρκη, υπάρχει αρκετό καιρό στα υπ’ όψιν, αλλά «έκατσε» με τα πολλά repeat των δύο τελευταίων άλμπουμ. Το προαίσθημα καθ’ οδών έλεγε ότι θα περνάγαμε καλά.
Αρκετά στριμωγμένος ο ισόγειος χώρος της Μαύρης Τρύπας στις 22:35 , σε αρκετά καλύτερη κατάσταση ο δεύτερος όροφος – ο οποίος θα γέμιζε αργότερα- και μάλιστα με καλύτερο ήχο, μιας και το χαμηλό ύψος του stage στο ισόγειο προσφέρει στο κοινό μπόλικο feedback και distortion κατευθείαν από τους ενισχυτές των μουσικών.
Έχουν ήδη αρχίσει οι This is Nowhere οι οποίοι παρουσιάζουν ένα set με κομμάτια τους παιγμένα πιο αργά με σχεδόν dub μπασογραμμές, κιθαριστικά ριφ που σέρνονται στο πάτωμα, γυναικεία φωνητικά και θορυβώδη σπασίματα. Δεν ήταν καλό support. Αν με τον όρο support εννοείς μία μέτρια μπάντα που παίζει το ηχητικό χαλί όσο τα λες με τον φίλο σου πριν αρχίσει το «πραγματικό» live, οι This is nowhere απέτυχαν. Είναι εμφανής επί σκηνής η δουλειά που έχει γίνει στο σχήμα – δεν είναι και λίγο να διασκευάζεις τον εαυτό σου – και το αποτέλεσμα είναι ένα χαρμάνι επιρροών και πρωτότυπων ιδεών που απαιτεί την προσοχή του κοινού για να λειτουργήσει.
Με την βαρετή έννοια του όρου support, οι This is nowhere δεν κάνουν πλέον για support αλλά για main act – για όσους φυσικά οι χαρακτηρισμοί αυτοί έχουν κάποιο νόημα.
Πάντα όταν πάω σε κάποιο live προσπαθώ να αποβάλω το σκεπτικό του «ποιά κομμάτια θα ήθελα να ακούσω στο live» και μετά να σχολιάσω το live αναφέροντας ποια κομμάτια έπαιξαν και ποια όχι. Οι Psychic Ills δεν ξέρω ποια κομμάτια έπαιξαν στο live. Βασικά ίσως να μην γνωρίζω κανέναν τίτλο κομματιού τους. Δεν έχω ιδέα τι λένε οι στίχοι. Πολύ απλά γιατί δεν έχει σημασία.
Η μαγκιά που κάνουν οι Psychic Ills –την υποπτεύεσαι από τα άλμπουμ, το καταλαβαίνεις καλύτερα στο live - είναι ότι καταφέρνουν να απευθυνθούν στο απόκρυφο σημείο του εγκεφάλου μας όπου αποθηκεύονται όλα τα «αχ αυτό κάπου το ξέρω».
Ο ήχος τους έχει κάτι το γνώριμο, όχι σαν αντιγραφή, αλλά σαν τυχαίο κολλάζ μουσικών που γουστάρεις έτσι ώστε να θυμίζουν Beach Boys, Velvet Underground, Spacemen 3, σχεδόν ταυτόχρονα, συνειρμικά, χωρίς να μπορείς να διαχωρίσεις τι ακριβώς σου θυμίζει τι.
Σε μιάμιση ώρα – ίσως και κάτι παραπάνω, οι Psychic Ills κάλυψαν πάντως αρκετά μεγάλο μέρος της παλέτας τους, εναλλάσσοντας ορχηστρικά ημί – τζαμαρίσματα με αργόσυρτα «λευκά» blues και τα πιο motorik χορευτικά (;) κομμάτια τους.
All in all, μία γεμάτη βραδιά, με δύο main act και δύο διαφορετικές προσεγγίσεις στο κτήνος -παρακαταθήκη των δεκαετιών 60 και 70, του προηγούμενου αιώνα- που ονομάζεται rock ψυχεδέλεια.
No comments:
Post a Comment