Crippled Black Phoenix - I, Vigilante

Καινούριο album από τους Crippled Black Phoenix. Δεν είναι ακριβώς το είδος πρότασης που αντέχει να μείνει ασχολίαστο, έτσι; Η βρετανική μπάντα κυκλοφόρησε το I, Vigilante την τελευταία μέρα του καλοκαιριού. Τυχαίο; Ίσως. Αν έχει ακούσει κανείς τις προηγούμενες δουλειές τους όμως, μπαίνει σε σκέψεις. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο πετυχημένη η περιγραφή που έδωσαν οι ίδιοι: endtime ballads.

Στην ουσία τώρα, τα 6 μόλις κομμάτια του άλμπουμ διαρκούν συνολικά 48 λεπτά και αν κάποιος έχει κάτι να πει ας το πει τώρα αλλιώς να σωπάσει για πάντα: αν διαρκούσε 38' θα πανηγύριζα! Το εισαγωγικό Troublemaker είναι η ένωση του ακουστικού, νωχελικού, καταραμένου A love of shared disasters με το πιο ηλεκτρισμένο και τσαμπουκαλεμένο 200 tons of bad luck. Πραγματικό διαμάντι και άξιος διάδοχος: We forgotten who we are (όχι δεν έκανα λάθος στο ρήμα, έτσι λέγεται το κομμάτι) με συνεχή κλιμάκωση, ωραίες κιθάρες και φωνητικά. Σούπερ συνέχεια με το Fantastic juice, όπου το πιάνο παίζει μπαλίτσα με τις κιθάρες και είναι τόσο όμορφο που σχεδόν πονάει. 4o στη σειρά, το Bastogne blues μας στέλνει αμέσως στο A love of shared disasters και στις αργά εξελισσόμενες μελωδίες, τα ελεγειακά φωνητικά και την επική ενορχήστρωση. Κι εκεί που έχεις αράξει όμορφα με τσέλο, πιάνο, κιθάρες και τα ρέστα, πετάγονται δύο hillbillies τράγοι αμερικανοί και σε κυνηγάνε με εξάσφαιρα. Ειλικρινά. Ακούστε τα πρώτα 4 κομμάτια και μετά όποιος τελειώσει και το 5ο κερδίζει γεύμα με τον κιθαρίστα που κάνει το σόλο στο διάστημα 1:36-1:50. Και το πράμα γίνεται ακόμα χειρότερο με το hidden track (Jesus guys, hidden track? It's 2010..), το Burning bridges που μου φέρνει σε καμιά ξεπλυμένη κάπου μεταξύ 1965-1975 που τραγουδάει επειδή δεν ξέρει να κάνει τίποτα άλλο! Die hippie, die. No offense, απλά όταν ακούς τέτοιους ήχους, οι χαζοχαρούμενες σιξτίλες δεν έχουν καμία θέση (μόνο οι γκαραζοσιξτίλες, εκεί αλλάζει το πράμα).

Η ουσία -πέρα από την ευχαρίστηση του να κράζεις- είναι ότι οι CBP κυκλοφόρησαν τέσσερα crippled-black-phoenix-κομμάτια και άλλα δύο που απλά σε βγάζουν εκτός κλίματος και σου χαλάνε τη στιγμή. Αυτό είναι τόσο κρίμα όσο και ακατανόητο. Όπως και να 'χει, το I, Vigilante αξίζει. Έστω και για τα τέσσερα πρώτα κομμάτια.