live review: Death In Vegas / Tendts @Principal 15/3

ΙΝΤRO:

Οι Death In Vegas αποτελούν μία από τις καλύτερες μπάντες που «εξήγαγε» η Μεγάλη Βρετανία στα 90’s. Βρίσκοντας την χρυσή τομή ανάμεσα στον ηλεκτρικό και ηλεκτρονικό ήχο, την ψυχεδέλεια και την ποπ, έβαλαν την υπογραφή τους σε μία σειρά εξαιρετικών άλμπουμ, το καθένα με διαφορετικό ύφος και με αρκετά κομμάτια τους να έχουν γίνει πλέον διαχρονικά. 

Η πορεία τους φάνηκε να σταματά το 2003, αλλά 8 χρόνια μετά, το 2011, ξανάρχονται στο προσκήνιο με νέο άλμπουμ και ήχο αρκετά πιο ηλεκτρονικό, ίσως και πιο ποπ από ότι μας είχαν συνηθίσει  και πάλι καταφέρνοντας να αποσπάσουν καλές κριτικές και να κάνουν και μερικά χιτς. Εν ολίγοις φαίνεται να είναι μία μπάντα που ξέρει πολύ καλά τι κάνει.  

ON THE SPOT:

Την βραδιά  άνοιξε το «δικό μας» δίδυμο των Tendts, ή αλλιώς τα αδέρφια Παπαδάκη. 

Χρησιμοποιώντας ηλεκτρονικούς υπολογιστές, κουμπάκια και στην συγκεκριμένη εμφάνιση και ηλεκτρική κιθάρα, οι Tendts δημιουργούν επί σκηνής κινηματογραφικές ήχο-ουτοπίες με διάσπαρτα abstract beats.

Δεν είναι η πρώτη φορά που τους βλέπω live και κάθε φορά μου δημιουργείται η ίδια αίσθηση. Τα κομμάτια τους μοιάζουν περισσότερο με σκίτσα, παρά με ολοκληρωμένες παραγωγές, σαν σε κάθε live να ανοίγουν μία μικρή χαραμάδα και αφήνουν τον κόσμο να κρυφοκοιτάξει στο καλειδορυθμικό σύμπαν που φαίνεται να έχουν εγκλωβιστεί – και να περνάν καλά εκεί μέσα.

Ο κόσμος, αμήχανος σαν να πιάστηκε να κάνει μπανιστίρι, δεν ήξερε αν έπρεπε να μείνει ακίνητος ή να ακολουθήσει τα δύο αδέρφια στο μόνιμο swing τους.

Σίγουρα αξίζει στους Tendts ένα εύγε. Γνωρίζουν μάλλον και ίδιοι ότι έχουν πολύ δρόμο και πειραματισμό μπροστά τους αλλά έχουν το θάρρος και το καλό θράσος να κάνουν το πείραμα τους μπροστά σε κόσμο, αντί να περιμένουν να τελειοποιηθεί από μόνο του στον σκληρό τους δίσκο.

Λίγο μετά το performance των Tendts, ανέβηκαν επί σκηνής οι Death In Vegas. Πρώτο κομμάτι της βραδιάς, το Dirge, όπου οι Vegas ρεμιξάρουν τους εαυτούς τους, μετατρέποντας ένα από τα πιο «δυνατά τους» κομμάτια σε intro. Στη συνέχεια ακούστηκαν μερικά κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο, αρκετά διαδικαστικά, σαν ήταν κάποια υποχρέωση να τα συμπεριλάβουν στο σετ τους, πριν προχωρήσουν σε παλιότερο υλικό τους. 

Για το δεύτερο μέρος του σετ τους όντως επέλεξαν παλιότερα κομμάτια τους, εκτελέσεις οι οποίες ακούστηκαν αρκετά ανανεωμένες, για άλλη μία φορά μετά το αρχικό Dirge, σαν να διασκευάζουν τους εαυτούς τους. Ιδιαίτερα καλή αίσθηση μου άφησε ή νέα εκδοχή του Aisha, πιο αργή και ψυχεδελική από το τότε χιτ, με μπόλικο delay στο vocal sample του Iggy Pop. 

Οι πιο δυνατές στιγμές του live ήρθαν όμως προς το τέλος με το Hands Around My Throat το κομμάτι που κίνησε περισσότερο τον κόσμο και ένα πολύ γρήγορο και θορυβώδες jam πριν το «καληνύχτα και ευχαριστούμε», ακριβώς μιάμιση ώρα μετά τις πρώτες νότες του εναρκτήριου Dirge.  

Φάνηκε πάντως ότι η μιάμιση ώρα δεν ήταν αρκετή, μιας και το ζενίθ που χρειάζεται για να χαρακτηριστεί ένα live επιτυχημένο δεν ήρθε ποτέ. Από την μεριά του κόσμου, υπήρχε κάποιου είδους μούδιασμα, ελάχιστη κινητικότητα –ακόμη και στο πιο δυνατό τέλος.

 Από την μεριά των Death In Vegas δεν έγινε και ποτέ η υπέρβαση - με εξαίρεση ίσως το τέλος του live – η οποία θα οδηγούσε και το κοινό σε κάποιου είδους…rave. Οι διάρκειες των κομματιών επίσης, κρατήθηκαν στο δυνατό ραδιοφωνικό ελάχιστο, γεγονός αρκετά παράδοξο όταν μιλάμε για Death InVegas, μία μπάντα φημισμένη για δεκαπεντάλεπτες εκτελέσεις και πιο…trance καταστάσεις.

Ούτε κοινό αλλά ούτε και μπάντα φάνηκαν να αφήνουν την σκηνή του Principal 100% ικανοποιημένοι –κατεβαίνοντας από τη σκηνή οι Vegas είπαν κάτι για τεχνικά προβλήματα. 

Σίγουρα οι άρτιες και ευρηματικές εκτελέσεις και οι συνθέσεις των Vegaδεν αφήνουν σε κανέναν το περιθώριο να πει ότι δεν έπαιξαν καλά. Αλλά σίγουρα για μία μπάντα αυτού του εύρους, το οτι θα παίξουν καλά θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο και χρειάζεται κάτι ακόμη παραπάνω για να μπορέσεις να τους αποθεώσεις δίχως τύψεις. Αυτό το «κάτι παραπάνω» την Κυριακή το βράδυ, έλειπε..