10 of '10 (as heard by The Plughead)

Μάλλον δεν ήταν περισσότερες οι κυκλοφορίες της χρονιάς που τελειώνει σε λίγο, περισσότερες από άλλες χρονιές, αλλά σίγουρα ο ρυθμός με τον οποίο καταναλώνουμε -αν όχι αναλώνουμε- μουσική, ήταν φέτος μεγαλύτερος από κάθε άλλη χρονιά και μελλοντικά θα είναι ακόμη μεγαλύτερος, με αποτέλεσμα κυκλοφορίες των αρχών της χρονιάς, αν όχι του προηγούμενου μήνα, να φαντάζουν ήδη.. παλιές!

Kαλό θα ήταν να σταματήσουμε το κυνήγι των νέων κυκλοφοριών, για να ξανακούσουμε δίσκους που βγήκαν το 2010 και αξίζουν πολλές ακροάσεις, πέρα από εκείνη την μία, του “μόλις κυκλοφόρησε”. Παρακάτω παρουσιάζονται οι 10 καλύτερες -κατά την ταπεινή μου γνώμη – κυκλοφορίες του 2010 (χωρίς η σειρά αρίθμησης να σημαίνει και σειρά προτίμησης.)

Πριν αρχίσει η ανάγνωση πατήστε το κουμπάκι play για ένα μικρό mix με κομμάτια από τους δίσκους που ακολουθούν
The Plughead - 10of10 mix by Paranoise Web Radio

1. Flying Lotus - Cosmogramma (Warp)

Αινιγματικό artwork, σαν αρχαίες επιγραφές κάποιου χαμένου πολιτισμού και ακόμη πιο αινιγματικό περιεχόμενο. Ένα υπέρ - πληθωρικό album, με περισσότερες εμφολιασμένες ιδέες και υπόνοιες από ότι κομμάτια, συνδεδεμένες μεταξύ τους με στρατηγικές sampling και beat making.

Σε πρώτη ακρόαση ο δίσκος μοιάζει να πάσχει από έλλειψη συνοχής, ότι πρόκειται για ιδέες στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη δίχως εισαγωγή και επίλογο, αρχή, μέση και τέλος. Στις επόμενες ακροάσεις καταλαβαίνεις ότι η εσωτερική δομή που ψάχνεις δεν είναι απαραίτητη, εξάλλου δομή και abstract είναι έννοιες σχεδόν αντίθετες και ότι αυτό που κρατάς στα χέρια σου είναι μια ματιά διάρκειας 47 λεπτών και 53 δευτερολέπτων στον εγκέφαλου ενός παρανοϊκού beat maker. Ή μήπως μιας ιδιοφυΐας?

2. Actress - Splazsh (Honest Jons)

To αφεντικό της εκλεκτικής Werk Discs μεταναστεύει προσωρινά στην Honest Jons για να μας δώσει την δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά του και είναι δύσκολο να την ορίσεις σε συγκεκριμένα πλαίσια κάποιου υπό – είδους ηλεκτρονικής μουσικής. Διακρίνεις κάποια σύνδεση με το ευρύτερο σύμπαν της dubstep χωρίς να μπορέσεις να την εντοπίσεις στα μορφολογικά του συστατικά. Λείπουν οι wobly μπασογραμμές, λείπουν οι πλέον κλασσικές αλληλουχίες kick/snare...

Ο ίδιος ο δημιουργός, ονομάζει την μουσική του “R&B concrete” και ίσως είναι και ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός. Ρυθμικές ραχοκοκαλιές και μελωδικά στοιχεία καλυμμένα από στρώσεις θορύβων δημιουργούν έναν ήχο πλήρως συγχρονισμένο με τις χορευτικές τάσεις της εποχής του αλλά παράλληλα και αυστηρά προσωπικό. Ολόκληρο το σύμπαν της μετά – dubstep χορευτικής μουσικής φιλτραρισμένο μέσω κριτηρίων υψηλής αισθητικής...

3. T++ - Wireless (Honest Jons)

Κάτι σαν δίδυμη κυκλοφορία του Splazsh και κατακλείδα στις κυκλοφορίες του Torsten Profrock (Dynamo, Various Artists, Erosion μερικά άλλα aliases και στενός συνεργάτης στο project Monolake) με την επωνυμία T++. Ο δίσκος ολοκληρώνεται σε 4 μόλις κομμάτια. Κάτι ανάμεσα σε LP και EP, κάτι ανάμεσα σε προσωπικό δίσκο και remix project, εφόσον και τα 4 κομμάτια έχουν δομηθεί γύρω από samples δίσκων 78 στροφών του Ssekinomu (φωνή και ndingidi) της Ανατολικής Αφρικής (1930 -1940), το Wireless είναι ένας ακόμη δίσκος που δυσκολεύεσαι να του δώσεις αυστηρό χαρακτηρισμό.

H ρυθμική του βάση το εντάσσει στο σύμπαν του 2-step, αλλά οι χειρισμοί των samples,τα εφέ και οι περιφερειακοί ήχοι που χρησιμοποιούνται του δίνει μία απόκοσμη αίσθηση, ως ένας δίσκος συνέχειας των χορευτικών αφρικανικών παραδόσεων από την φουτουριστική Αφρική ενός άλλου σύμπαντος...

4. Shed - The Traveller (Ost-gut-ton)

“Does techno music really need the album format? Let's put it differently: can technor woke the established boundaries of the 12''? A look back into history shows little convincing examples. Dancefloor tracks, made for DJ's, follow a structure which require a damn perfect dancefloor in your living room in order to adequately absorb that very energy. A good album must offer more than a couple of dancefloor anthems, mixed with some ambient interludes and the obligatory downbeat experiment, has to be more substantial than a paint-box for your euphoric memories of perfect nights long gone.” - T.H.

Techno για το σαλόνι λοιπόν ή αλλιώς techno για τον ώριμο πλέον - πρώην- clubber. Αυτό φαίνεται να προσπαθεί να μας δώσει ο Shed στον τελευταίο του δίσκο και εν τέλει τα καταφέρνει. Οι ήχοι είναι αρκετά γνώριμοι για τους οπαδούς της γερμανικής σχολής techno, παρ' όλα αυτά η δόμηση τους κατά μήκος 14 κομματιών ή 48λεπτών και 9 δευτερολέπτων δημιουργεί κάτι νέο, ένα είδος meta-techno, ή κρίνοντας από τις ολιγόλεπτες για το είδος διάρκειες των κομματιών, ένα είδος micro – techno, κατάλληλη για ακρόαση εντός και εκτός του dancefloor.

5. Terror Danjah - Undeniable (Hyperdub)

H άνοδος του ήχου της dubstep σίγουρα έκανε πολλούς να κοιτάξουν αναδρομικά στις ρίζες του κινήματος στις αρχές της δεκαετίας και στις κινήσεις της grime και του garage. H αναδρομή αυτή έφερε ξανά στο προσκήνιο πρωτοπόρους παραγωγούς, όπως ο Terror Danjah. Αρχικά με επανέκδοση των instrumentals του μαζεμένα σε μία συλλογή από την Planet Mu – Gremlinz (The Instrumentals 2003 – 2009), στη συνέχεια με διάφορα singles και Ε.Ps και τέλος με την κυκλοφορία του πρώτου ίσως ολοκληρωμένου του δίσκου από την Hyperdub. Ο ήχος του Τerror παραμένει grime αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά σύγχρονος ενσωματώνοντας στοιχεία dubstep και υποπροϊόντων της όπως η Funky , με επίκεντρο στην παραγωγή και τους MC σε ρόλο καλεσμένων σε κάποια κομμάτια.

Το συνολικό αποτέλεσμα είναι ένας ποικιλόμορφος δίσκος που ακούγεται μονορούφι δίχως να καταντά βαρετός και δείχνει ότι ο Terror έχει να δώσει πολλά ακόμη όταν πολλοί από τους νεότερους dubsteppers έχουν εξαντλήσει την δημιουργικότητα τους και την υπομονή μας με δύο ή τρία 12ίντσα.

6. Dokkebi Q - Hardcore Cherry Bon Bon (3Qreq, Murder Channel records)

Οι Dokkebi Q είναι η Kiki Hitomi των King Midas Sound και Black Chow και ο παραγωγός Gorgonn. O ήχος τους είναι το αποτέλεσμα του παντρέματος μουσικών της Τζαμαϊκανής συνέχειας όπως dancehall reggae και jungle, stepping μπασογραμμών και γερών δόσεων θορύβου. Αυτό που τελικά φτάνει στα αυτιά μας είναι βιομηχανική dancehall του 21ου αιώνα, με την αιθέρια φωνή της Hitomi, άλλοτε με στίχους στα αγγλικά άλλοτε στα ιαπωνικά (νομίζω), να λειτουργεί ως ουσιώδες αντίβαρο στα βαριά και ασήκωτα ρυθμικά ηχοτόπια του Gorgonn. Αν και ο ήχος τους είναι αρκετά δύσκολος, τόσο για dancefloor όσο και για οικιακή ακρόαση, οι Dokkebi Q είναι σίγουρα από τα πιο ενδιαφέροντα μουσικά ανορθόδοξα πειράματα της χρονιάς που πέρασε. Με τις ευλογίες του Κevin Martin.

7. Shackleton - Fabric 55 (Fabric)

To 2009 άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις με το άλμπουμ του “The Three E.Ps” (Perlon). Το 2010, πλέον μόνιμος κάτοικος του Βερολίνου, επανέρχεται στο επίκεντρο με την συνεισφορά του στη σειρά από mixes του θρυλικού club Fabric. Αψηφώντας τους mainstream συνειρμούς που δημιουργεί η ετικέτα “Fabric” προσφέρει 70 μιξαρισμένα λεπτά αποκλειστικά δικού του υλικού που λειτουργεί ως...πασπαρτού. Ταυτόχρονα remix album εφόσον remixάρει παλιότερα του κομμάτια αποκλειστικά για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία, best of άλμπουμ εφόσον ακουγόνται κομμάτια ορόσημα της καριέρας του και νέα δουλειά εφόσον ακούγονται και νέα του κομμάτια. Το συνεχόμενο του ενός track δρα κάθε άλλο παρά αρνητικά, με τα περάσματα από το ένα κομμάτι αποτελούν έδαφος για πειραματισμούς, απορροφώντας τον ακροατή στους σκοτεινούς ήχο τόπους του δίχως πολλές εξόδους διαφυγής.

Για αυτούς που δεν γνωρίζουν την δουλειά του, αποτελεί σίγουρα τον καλύτερο τρόπο μύησης στον ήχο του Shackleton ενώ για τους υπόλοιπους, άλλο ένα ταξίδι στα σύνορα χορευτικής μουσικής και φοβισμού...

8. Skeletons - Smile (Impossible Ark records, Unfold recs) & Woima Collective - Tezeta (Kindred Spirits)

Όλα άρχισαν όταν ο Jim Jarmusch αποφάσισε να συμπεριλάβει στο soundtrack της ταινίας του Broken Flowers μουσική του Mulatu Astafke. Από τότε, σχεδόν κάθε χρόνο έχουμε τουλάχιστον μία κυκλοφορία που ανοίκει στο ιδίωμα της ethio-jazz. Μπορεί η συνταγή και τα συστατικά να είναι γνωστά αλλά το αποτέλεσμα παραμένει ελκυστικό. Δύο κυκλοφορίες του είδους λοιπόν από το 2010, προβλέπεται να παραμείνουν και μετά το τέλοςτης χρονιάς στα ακουστικά . Η πρώτη από τους Skeletons, side project των πολυμήχανων Nostalgia 77. Mε άρτιο παίξιμο και αρκετή εμπειρία στη jazz ώστε να αποφεύγουν αντιγραφές και απομιμήσεις, προσφέρουν ένα άλμπουμ πιστό στο κλίμα της ethio-jazz χωρίς να καταντάν “μία από τα ίδια”.

Κυκλοφορία “αδερφάκι” ,αυτή των Woima Collective από την πολύ καλή Kindred Spirits. To σχήμα αποτελείται από μέλη του horn section του σχήματος Poets of Rhythm. Δικαιολογημένα λοιπόν τα πνευστά είναι στο επίκεντρο με τα υπόλοιπα όργανα να λειτουργούν ως ρυθμική βάση. Η ενσωμάτωση τεχνικών dubbing προσθέτουν μία ψυχεδελική χροιά στην όλη προσπάθεια, ενώ συγκριτικά με το album των Skeletons θα μπορούσαμε να πούμε ότι ακούγεται πιο ακατέργαστο. Which is a good thing.

9. Gonja Sufi - Caliph's Tea Party (Warp)

Δύο κυκλοφορίες για τον μυστηριώδη Sufi μέσα στο 2010. Και ενώ αρχικά το “Α Sufi and a Killer” έκλεψε τις εντυπώσεις για την αναχρονιστική ακατέργαστη ψυχεδέλεια των παραγωγών του Gaslamp Killer, το remix project του ίδιου album ήταν αυτό που κέρδισε τα περισσότερα repeats λόγω της πολυσυλλεκτικότητας του roster των remixers, οι οποίοι απάντησαν στην πρόκληση διατηρώντας το προσωπικό τους ύφος ακέραιο, με μόνο ενωτικό στοιχείο ανάμεσα στα κομμάτια τα φωνητικά του Gonja. Δύσκολα συναντάς Bibio, Broadcast, Oneohtrix Point Never, Shlomo και Ηezus στο ίδιο άλμπουμ...

10. Dibiase - Machines Hate Me (Alpha Pup)

Hiphop, soundtracks ξεχασμένων φωνητικών και αποσπάσματα soul και rap φωνητικών, όλα συγκολλημένα με τις ραφές προς τα έξω μέσω τεχνικών glitch. Άξιος συνεχιστής της παράδοσης του J Dilla ο κύριος Dibiase (προφέρεται Ντι Μπι Α Σι) ως πρώτο του album προσφέρει το απόλυτο soundtrack για μια βουτιά στο γειτονικό σας αστικό κέντρο. Άδειο αρκετά για να γεμίσει με ήχους από το αστικό τοπίο του καθένα μας, με διάρκεια ακριβώς όσο μου παίρνει να φτάσω στο κέντρο της πόλης (39 λεπτά), σπασμωδικό σαν μποτιλιάρισμα και πολύχρωμο σαν γκράφιτι . Δύσκολα ΔΕΝ το ξανά ακούς.